पारंपारिक शेतीमध्ये महिनोन महिने चालणारी उन्हाळी जमीनीची मशागत आणि विशेष करून 4 बैलांची भर उन्हात चालणारी नांगरणी, त्यानंतर पावसाच्या आगमनावर आधारित पेरणी. पेरणी सुद्धा सरळ वाणांची, ना कुठली सुधारित जात ना कि संशोधीत वाण पारंपारिक घरगुती बियाणे संकरीतचा तर गंधही नव्हता. घरच्याच गोठ्यात तयार झालेले सेंद्रिय शेणखत वापरण्याचे ते दिवस. आणि आता एखादे पिक काढणी होऊन बाजारपेठेत पोहचण्याचा अवकाश कि मागे पुढील पिकासाठी शेत तयार. नागरणी नाही कि वखरणी नाही रोटावेटर मुळे रातोरात शेत तयार, रोपवाटीकांमधून कोकोपीट मध्ये वाढलेली कोमल अशी रोपे लागवडीसाठी सज्ज. जुन्या काळात पाट पद्धतीने पाणी देण्यासोबतच सरी वरची लागवड आणि आताच्या जमान्यात ठिबक संच त्यानंतर पॉलिथिन मल्चिंग च्या जोडीला अत्याधुनिक असे क्रॉप कव्हर. शेतकरी पिकांची अशी काही निगा राखतो जसे तान्ह्या बाळाचे संगोपन करताय. आणि का करू नये? जर आधुनिक तंत्रज्ञानाच्या साथीने उत्पादन वाढीसाठी हे करणे गरजेचेच होऊन बसले आहे. विहिरी वरच्या थारोळ्यात तेव्हा मोटेचे पाणी यायचे नंतरच शिवार भिजायचे परंतु तंत्रज्ञान झपाट्याने बदलले आता मोट सोडाच पाण्याची मोटार चालू बंद परदेशातूनही होऊ लागली कारण मोटार ऑटो स्टार्टर आला आणि तोच विहिरीतील पाण्याची पातळी घरात बसून सांगूही लागला. प्रगत देशातील तंत्रज्ञान आत्मसात करत असताना ठिबक, विद्रव्ये खते यामुळे पाण्यातील बचतीसोबतच गुणवत्तापूर्ण शेती उत्पादन पदरात पडू लागले. दिवसागणिक बदल घडत गेले; येत्या काही दिवसांत यांत्रिकीकरण शेतीसाठी अझुनही वरदान ठरेल आणि निश्चितच तुम्ही आम्ही या बदलांन सोबतच क्रांती चे साक्षीदार असू. हीच क्रांती आहे उज्वल भारताचे भविष्य. बुध्दीमान आणि बलवान! जय किसान!